Alpy tworzą największy łańcuch górski Europy. Są to góry młode, fałdowe, powstałe w trakcie orogenezy alpejskiej około 50 mln lat temu. Wówczas to płyty tektoniczne Eurazji i Afryki zderzyły się ze sobą, co doprowadziło do wypiętrzenia leżących na powierzchni osadów skalnych. W okresie plejstocenu, kiedy obszar Alp został poddany działalności lodowców, ukształtował się dzisiejszy obraz rzeźby tych gór.
Łańcuchy alpejskie ciągną się przez terytoria kilku państw: Francji, Włoch, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii oraz Słowenii. Mają one długość 1 200 km i szerokość 150 – 260 km. Najwyższym szczytem tych gór jest Mont Blanc, o wysokości 4 807 m n.p.m.
Alpy cechuje rzeźba wysokogórska z dominacją form glacjalnych.
Góry te należą do stosunkowo łatwo dostępnych. Przecinają je liczne drogi, tunele, mosty, akwedukty oraz ważne europejskie linie kolejowe: Lyon-Turyn, Berno-Mediolan, Zurych-Mediolan, Innsbruck-Werona, Salzburg-Villach. Drogi prowadzą przełęczami (najniżej położona – przełęcz Brenner) lub, zbudowanymi po 1960 roku, tunelami (najdłuższe z nich przebiegają pod Mont Blanc, Górą Św. Gotharda i Arlberg).
W Alpach bardzo dobrze rozwinięta jest turystyka, zwłaszcza sportów zimowych (istnieje tu największa na świecie liczba wyciągów linowych i kolejek).
Alpy dzielą się na Zachodnie i Wschodnie. Ich strefą graniczną jest obniżenie ciągnące się od Jeziora Bodeńskiego, przez dolinę górnego Renu, przełęcz Splügen i dolinę San Giacomo do Jeziora Como. Alpy Zachodnie są wyższe i masywniejsze. Występuje tu strefa krystaliczna (Alpy Nadmorskie, Alpy Graickie, Alpy Kotyjskie, Alpy Delfinackie, Alpy Sabaudzkie, Alpy Pennińskie, Alpy Lepontyńskie, Alpy Glarneńskie, Alpy Berneńskie) oraz fliszowa i wapienna (francuskie Alpy Wapienne, szwajcarskie Prealpy). Alpy Wschodnie są niższe i poprzecinane licznymi dolinami rzek. Również tutaj występuje strefa krystaliczna – Alpy Centralne (Wysokie Taury, Niskie Taury, Alpy Retyckie, Alpy Kitzbühelskie, Alpy Noryckie) oraz dwie wapienne – Północne Alpy Wapienne (Alpy Algawskie, Tyrolsko-Bawarskie Alpy Wapienne, Alpy Dolnoaustriackie, Alpy Salzburskie) oraz Południowe Alpy Wapienne (Dolomity, Alpy Bergamskie, Alpy Karnickie, Karawanki, Alpy Kamnickie, Alpy Julijskie).
Budowa geologiczna:
Alpy cechuje budowa fałdowo-płaszczowinowa. Ich część wewnętrzną stanowią skały krystaliczne, które tworzą strefę 100 km szerokości. Do trzonu krystalicznego Alp od północy przylega pas wapienny, o 40 km szerokości, który z kolei sąsiaduje z zewnętrznym pasem fliszowym. Od południa do strefy krystalicznej przylega pas wapienno-dolomitowy
Rzeźba:
Rzeźba alpejska ukształtowana została w okresie Trzeciorzędu, kiedy to doszło do wypiętrzenia gór oraz Czwartorzędu, w wyniku działania procesów niszczących, takich jak erozja wietrzna, rzeczna i lodowcowa. Powstałe w ich wyniku formy nie są jednak identyczne w obrębie całego łańcucha górskiego. Kształtowały się one bowiem w skałach o różnej odporności. W zbudowanej z najmniej odpornych skał fliszowych strefie zewnętrznej Alp dominują wzniesienia stosunkowo niskie (do około 1 800 m n.p.m.) o łagodnych stokach. Wyższą strefę wapienną (do 3 000 m n.p.m.) przecinają głęboko wcięte doliny rzeczne, występują tu także stoliwa górskie o bardzo stromych stokach, turnie oraz baszty skalne. Rozwinięte są tu również zjawiska krasowe (zwłaszcza w Północnych Alpach Wapiennych – Hochschwab, Totes Gebirge, Tennengebirge i Hagengebirge oraz w Alpach Prowansalskich i Delfinackich, gdzie istnieją największe systemy jaskiń krasowych na świecie – najgłębszą z nich jest jaskinia Berger o głębokości 1 141 m).
Najbardziej wysokogórskim charakterem cechują się Alpy w strefie krystalicznej, gdzie, dzięki dużej odporności skał, zachowane zostały ostre rysy rzeźby glacjalnej powstałej w okresie plejstocenu. Pozostałościami tego okresu są kilkupiętrowe cyrki polodowcowe, doliny polodowcowe (często zawieszone) oraz wygłady skalne. W wyniku erozyjnej działalności lodu oraz wietrzeniu mrozowemu w cyrkach lodowcowych ściany skalne mają strzeliste formy. Charakterystyczne są przekształcone przez jęzory lodowcowe głęboko wcięte doliny o szerokich dnach i bardzo stromych zboczach. Występują tu także tzw. doliny zawieszone. Są to boczne doliny, którymi spływała mniejsza ilość lodu, wobec czego nie zostały tak silnie pogłębione, jak doliny główne. Stąd ujścia tych dolin nie sięgają poziomu dna doliny głównej, tylko są nad nimi „zawieszone”. Woda z potoków tych dolin spływa do doliny głównej wodospadami.
W Alpach obecnie znajduje się około 1 200 lodowców, które w sumie zajmują powierzchnię 3 600 km². Około 70% z nich znajduje się w Alpach Zachodnich. Najsilniej zlodowaconymi grupami górskimi są Mont Blac, Alpy Pennińskie, Alpy Berneńskie oraz w Alpach Wschodnich – Taury Wysokie i Alpy Otztalskie.
Najczęściej występującym w Alpach typem lodowca jest lodowiec dolinny, zasilany polem firnowym. Największym alpejskim lodowcem jest Aletsch w Alpach Berneńskich, o długości jęzora 26,8 km, powierzchni 115 km² i miąższości około 800 m. Jęzor ten zasilany jest przez pięć oddzielnych pól firnowych. Innymi ogromnymi lodowcami są Gorner w Alpach Walijskich i Mer de Glace w masywie Mont Blanc.
W Alpach Bawarskich i Salzburskich, w związku z występowaniem rozległych płaskich wierzchowin, znajdują się lodowce, zbliżone formą do norweskich lodowców fieldowych.
Klimat:
Alpy leżą na granicy dwóch stref klimatycznych – umiarkowanej i podzwrotnikowej. Masy chłodniejszego powietrza umiarkowanego morskiego przeważają po północnej stronie gór, natomiast na południu, zwłaszcza wiosną i jesienią, pogodę kształtują masy cieplejszego i suchszego powietrza podzwrotnikowego.
Średnia miesięczna temperatura stycznia najwyższe wartości osiąga u podnóży Alp Nadmorskich, gdzie wynosi około 8°C (po stronie południowej – ok. 0°C, po stronie północnej – ok. -2°C). Średnia temperatura lipca również najwyższa jest w Alpach Nadmorskich, gdzie sięga około 24°C (na stokach południowych – 20°C, a na północnych – 19°C).
Największe opady występują w Alpach Zachodnich, gdzie dochodzą do 3 000 mm, miejscami nawet do 4 000 mm rocznie. Alpy Wschodnie otrzymują około 2 500 – 3 000 mm opadu rocznie. Najsuchszymi obszarami są kotliny i doliny śródgórskie o przebiegu południkowym. Powyżej 2 300 m n.p.m. opady występują wyłącznie w postaci śniegu.
Stosunki wodne:
W Alpach biorą początek największe rzeki Europy – Dunaj, Ren, Rodan i Pad. Są one ponadto obszarem występowania licznych jezior, zwłaszcza pochodzenia polodowcowego. Największe jeziora powstały u wylotu dolin polodowcowych w wyniku zamknięcia ich przez moreny. W ten sposób doszło do utworzenia jezior: Genewskiego (582 km², 310 m głębokości), Bodeńskiego (538 km², 252 m głębokości), Czterech Kantonów, Zuryskiego, Garda, Lago Magiore oraz Como. W Alpach występują ponadto liczne źródła wód mineralnych oraz cieplice.
Szata roślinna i świat zwierzęcy:
Roślinność w Alpach ma układ piętrowy. Do wysokości 2 000 – 2 400 m n.p.m. wznosi się piętro lasów, powyżej znajduje się piętro zarośli subalpejskich (kosodrzewina w Alpach Wschodnich lub zarośla różanecznika), następnie piętro muraw alpejskich (hal) i turni, najwyżej znajduje się piętro niwalne, tzn. pozbawione roślinności lodowce i ich pola firnowe.
Do typowych zwierząt alpejskich należą: kozica i koziorożec alpejski, zając bielak, świstak oraz polnik śnieżny.
Surowce mineralne:
W Alpach znajdują się liczne bogactwa mineralne. Występują tu złoża żelaza, boksytu, węgla kamiennego i brunatnego, grafitu oraz soli kamiennej. Znajdują się tu także, choć w mniejszych ilościach, złoża miedzi, cynku, ołowiu, srebra oraz złota.
Masyw Mont Blanc:
Masyw Mont Blanc leży w południowo-wschodniej Francji. Osiąga wysokość 4 808 m n.p.m., co sprawia, iż stanowi on najwyższy szczyt nie tylko Alp, ale i całej Europy.
Od 1971 roku obszar masywu podlega ochronie. Na jego terenie znajduje się kilkadziesiąt lodowców, które łącznie zajmują powierzchnię około 178 km². Najdłuższy z nich – Mer de Glace – pole firnowe ma na wysokości 3 900 m n.p.m., a jego czoło schodzi na wysokość 1 400 m n.p.m. Lodowiec ten ma 12 km długości, co sprawia, iż jest on najdłuższym lodowcem Alp Zachodnich.
WSTECZ