Mięta pieprzowa znajduje zastosowanie w kuchni i ludowej medycynie od wieków. Mięta pieprzowa polecana jest przede wszystkim w dolegliwościach układu pokarmowego, zwłaszcza bólu brzucha, wzdęciach i braku łaknienia. W starożytności napar z mięty był polecany na łagodzenie objawów migreny. Poza tym można ją stosować na zmiany skórne, powstałe w przebiegu ospy czy opryszczki.
Mięta pieprzowa na dolegliwości żołądkowe
W medycynie ludowej liście mięty pieprzowej oraz olejek miętowy stosowało się w bólach żołądka, zaburzeniach trawienia, jak nudności, niestrawność, a także w kolkach jelitowych. Obecnie liście mięty pieprzowej w postaci herbaty, nalewki, olejku i wyciągu są stosowane w dolegliwościach, takich jak skurcze górnego odcinka przewodu pokarmowego i dróg żółciowych, gdyż wykazują działanie rozkurczowe i obniżają napięcie mięśni gładkich.
W przypadku nadkwaśności żołądka mięta może powodować nasilenie dolegliwości.
Za działanie przeciwskurczowe odpowiedzialne są flawonoidy oraz związki zawarte w olejku miętowym, a przede wszystkim sam mentol.
Miętę pieprzową można także stosować w niestrawności z zaburzeniami wydzielania soków trawiennych. Mięta pieprzowa zwiększa bowiem ilość soku żołądkowego, dzięki czemu ułatwia trawienie i przyswajanie pokarmów.
Ponadto można ją stosować w nieżycie żołądka oraz w syndromie drażliwego jelita.
Poza tym mięta pieprzowa przywraca prawidłowe ruchy perystaltyczne jelit, umożliwia odpowiednie przemieszczanie treści jelitowej oraz odejście gazów, a tym samym zapobiega wzdęciom.
Mięta pieprzowa na schorzenia wątroby i dróg żółciowych
Przetwory z mięty pieprzowej mogą być stosowane w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych, zapaleniu pęcherzyka żółciowego, a także w lekkiej niewydolności wątroby i zmniejszonym wytwarzaniu żółci.
Współczesna fitoterapia poleca jej stosowanie pomocniczo w kamicy żółciowej i żółtaczce oraz w okresie rekonwalescencji po przebytym zapaleniu wątroby.
Olejek z mięty pieprzowej na kaszel i nie tylko
W medycynie naturalnej olejek z mięty pieprzowej jest stosowany w nieżytach górnych dróg oddechowych i stanach zapalnych błony śluzowej jamy ustnej. Olejek miętowy można zastosować do inhalacji w łagodzeniu objawów zapalenia zatok, przeziębienia i grypy. Wystarczy wlać 3-4 krople do gorącej wody.
W nieżytach górnych dróg oddechowych olejek z mięty można stosować także zewnętrznie – w obszarze piersi i nosa. Jednak z tej praktyki należy zrezygnować u niemowląt i małych dzieci, ze względu na możliwość wystąpienia skurczu krtani i skurczu oskrzeli.
Olejek z mięty pieprzowej na ból głowy
Pliniusz Starszy zalecał napar z tego zioła jako środek łagodzący dolegliwości towarzyszące migrenie oraz otwierający umysł (jego uczniowie nosili wianki z mięty). Co więcej, liście mięty pieprzowej wcierało się w skórę. Zawarty w nim olejek łagodził migrenowe bóle głowy.
Ponadto olejek miętowy można stosować miejscowo w postaci maści lub balsamu w nerwobólach i bólach mięśniowych.
Mięta pieprzowa na opryszczkę
Liście mięty, w postaci nacierań oraz mazideł, wykazują działanie przeciwświądowe, miejscowo znieczulające i przeciwzapalne. Ponadto wywołują uczucie chłodu. W związku z tym w medycynie naturalnej zaleca się ich stosowanie m.in. w przebiegu ospy wietrznej. Olejek miętowy działa podobnie jak liść mięty, niektóre jednak jego własności, np. odkażające, wyrażone są silniej, a inne znacznie słabiej. Najskuteczniej działa rozpylony w postaci aerozolu
Poza tym mięta pieprzowa może być stosowana, by przyśpieszyć proces gojenia nieestetycznych pęcherzy, będących objawem opryszczki. Udowodniono naukowo, że wodne wyciągi z liści mięty hamują aktywność wirusa opryszczki pospolitej.
Ekstrakty z liści Menthae piperitae wykazują w badaniach in vitro nie tylko działanie przeciwwirusowe, lecz także przeciwbakteryjne. Liście mięty w stężeniu 0,1-2,0% (w/v) hamują wzrost bakterii, takich jak Salmonella typhimurium (czerwona), gronkowiec złocisty i Vibrio parahaemolyticus.
Działanie przeciwbakteryjne liści mięty jest przypisywane garbnikom i niektórym składnikom olejku eterycznego, zwłaszcza mentolowi i mentonowi.
Według niektórych wykazuje aktywność również wobec grzybów drożdżopodobnych z rodzaju Candida oraz dermatofitów i grzybów pleśniowych.
WSTECZ
